Nieuwsbrief met interessante tips |
Doen en Laten geeft iedere maand een gratis nieuwsbrief uit. Hieronder lees je een eerder verschenen nieuwsbrief, zodat je een idee krijgt. Of klik hier voor de meest recente nieuwsbrief. |
Voorbeeld nieuwsbrief |
Gooi je verdriet niet bij de vuilnis! nieuwsbrief – uitgave nr 38 – mei 2011 Verdriet hebben en verdriet zien, allebei is het niet gemakkelijk. Als ‘toeschouwer’ voel je je vaak tekort schieten. Geeft een onmachtig gevoel en een oproep tot iets moeten doen. Als ‘eigenaar’ kan je je wanhopig en misschien ook als aansteller of mislukkeling voelen: ‘waarom kan ik niet zijn zoals ALLE anderen?, wat is er mis met mij? Om die moeilijke gevoelens te lijf te gaan,proberen we ze af te doen als flauwekul, onzin, hoe oud ben je nu helemaal. Of juist andersom: ik ben echt wel een sukkel dat ik me zo rot voel, het zal NOOIT meer goed komen met me, dit gaat NOOIT meer over. Het zo af doen van heel oprechte gevoelens van jezelf, dat noem ik ‘bij de vuilnis zetten’, je beschouwt je verdriet als rotzooi. Nog zo’n uitdrukking om verdriet teniet te doen: Kom op, het glas is half vol! En dat is waar, en wat ook waar is, is dat je glas ook de helft kwijt is. Wat je kwijt bent geraakt, kan gaan over mensen. Maar vaker gaat het over vertrouwen, in jezelf, in anderen, in wat het leven met je voorhad, over wat je altijd zo goed op de been hield. Over een manier van leven die ineens (?) niet meer werkt. Over heel wezenlijke dingen van jezelf dus. Die ga je toch niet bij de vuilnis zetten! Daar kan je beter bij stil staan, eens kijken wat het je aan nieuwe boodschappen geeft voor je verdere leven. Welke koersverandering wordt ermee ingeluid. Misschien is het zelfs wel een koers die meer dan welkom is. Omdat je er authentieker van wordt, geen schijn meer hoeft op te houden. Een anekdote: Een vrouw is bang voor haar verdriet: “Als ik dat loslaat, kan ik alleen maar huilen en wordt het nog erger,” zegt ze. Maar haar verdriet negeren lukt ook niet meer, steeds meer wordt ze ermee geconfronteerd. Zette ze vroeger haar gevoel op nul en het verstand op volle toeren, dat verstand doet het minder, want ze is doodmoe. Haar huisarts verwees haar naar mij, want lichamelijk is er niks mis. Op mijn simpele vraag ‘waar heb je zo’n verdriet over’ breekt ze voor haar gevoel. Maar ik zie een vrouw die gewoon snikt om alles wat ze kwijt is geraakt. Zijzelf en het kwijtgeraakte zijn als het ware samengesmolten. Er is geen onderscheid meer tussen wie zij is en dat wat zij verloren is (een plek van geborgenheid, die haar lief haar bood). Haar snikken gaat daarover. En ik luister, vraag hier en daar wat uitleg als ik het niet snap. En dat kan ze heel goed. Dan wordt ze ook rustiger. Zo leert ze tijdens de gesprekken zichzelf beter begrijpen. Als ze bij mij de deur uitgaat, is ze ook moe, maar anders. Er ontstaat rust en een beetje raar misschien om te lezen, maar er komt ook een gevoel van geborgenheid bij haarzelf. Een prettig gevoel van ‘ik zie mezelf’. En als er iets is wat wij naast eten en drinken en een dak boven ons hoofd nodig hebben, is het wel erkenning, gezien worden. In plaats van je verdriet bij de vuilnis te zetten, leer je het te gebruiken als ‘leefmateriaal’ (overtreffende trap van leermateriaal?). Verdriet wordt je raadgever. Je wordt rustiger, je loopt niet meer weg van jezelf, je bent een fijn mens voor anderen want je erkent verdriet. Terug naar de vrouw uit de anekdote. Het enige waar ze nu van weg gaat lopen, is van mij. En dat is een goede zaak. Op eigen benen verder door je leven, met soms een beetje hulp van een ander. |
Fragmenten uit eerdere nieuwsbrieven |
De Gemiste Ouder Dit is de december nieuwsbrief van Doen en Laten. De decembermaand die voor zoveel mensen in het teken staat van gezelligheid en saamhorigheid. Maar die voor jou misschien wel juist voor verdrietige momenten zorgt. De kerst die vanaf ‘toen’ zo heel erg anders werd, of zoals een oud deelneemster mij mailde: ‘december gaat nooit mijn maand worden’. …… “Op je hoede voor nieuw verlies” Toen ik deze nieuwsbrief in mijn hoofd aan het voorbereiden was, en aan iemand vertelde dat deze nieuwsbrief zou gaan over de vaak zo vermoeiende inspanning van ‘op je hoede zijn voor nieuw verlies’, zei hij: “Je bedoelt dat je bang bent voor nieuw verlies?” En dat was een heel goede vraag. Want, op je hoede zijn of bang zijn, hebben in dit verband heel andere betekenissen. Ik ga het zo uitleggen….. Ik laat me niet kennen! En dat is soms jammer…. Ik laat me niet kennen…is een uitspraak die je vaak genoeg hoort zeggen. Let er maar ’s op. ‘Ik laat me niet kennen’, klinkt als onverschrokken en niet klein te krijgen. Dat heeft zeker een positieve kant, maar er hangt ook een prijskaartje aan. De prijs die je ervoor betaalt, is dat je je inderdaad niet laat kennen….. Er toe doen! Als je er toe doet, heb je een rijk leven (ook in deze tijd van recessie)! Hopelijk doe je veel dingen die ertoe doen, maar als je dat gevoel kwijt bent, dan is het leven even helemaal niet meer zo prettig. Daarover gaat deze nieuwsbrief van Doen en Laten…… “We gaan gewoon door!” Sandra vertelt over de dood van haar moeder, en de tijd die erop volgde: “Als vanzelf namen we allemaal voortaan een andere plek aan tafel in als we gingen eten. Daarover werd niet gesproken, zo ging het gewoon. De foto van mam stond op de schoorsteenmantel. De buurvrouwen kwamen in het begin warm eten brengen. We aten op de normale tijd, we gingen naar school, pap ging weer aan het werk. Alles was zoals eerst…. ogenschijnlijk.” Nieuwsgierig geworden? Meld je aan voor de gratis nieuwsbrief! Iedere maand vind je hem dan in je mailbox. Opzeggen kan eenvoudig en op ieder moment. |
