Verlaat verdriet

Als je steeds meer moeite krijgt met verdriet van zo lang geleden, wat dan? Wat doe je met dat opgekropte verdriet? Zijn er van die situaties dat je je in een gezelschap bevindt en ineens gaat het gesprek over familie?
Anderen om je heen vertellen bijvoorbeeld over hoe ze als kind waren, en hoe ze daar onlangs nog met hun ouders/broers of zussen herinneringen over ophaalden.
Zo heb je het nog over onschuldige zaken als werk, en zo komt iemand zomaar met een anekdote over vroeger. Er wordt volop op ingehaakt, en jij wordt stiller en stiller, of past de truc toe van geïnteresseerde en stelt allerlei vragen, om zo maar niet de aandacht op jezelf te krijgen.

Onverwachts word je weer geconfronteerd met oude pijn. Pijn waar je niet goed raad mee weet, behalve het trachten te negeren.

Praten over familie

Voor mensen die vroeg verlies hebben geleden, zijn gesprekken over familie vaak lastig en pijnlijk.
Je merkt dat je steeds vaker je terug trekt in gesprekken waarin het over familie gaat, en je hoopt dat ze geen vragen over jouw gezin van herkomst gaan stellen. En tegelijkertijd verlang je er naar. Het is een ingewikkeld proces van mensen om je heen op afstand houden, terwijl je dat toch niet wil.
Maar wat moet je dan zeggen? Direct het hele verhaal vertellen, al dat verdriet en de samenloop van ingewikkelde omstandigheden? Waar zadel je de ander dan wel niet mee op? En krijgen ‘ze’ dan geen heel raar beeld van je?

Andere kind-herinneringen

Niemand heeft weet van wat kindherinneringen bij jou oproepen.
Dat niet-weten kan juist voor zo’n verschrikkelijk beklemmend angstig gevoel zorgen. Sterker nog, je probeert het zelf ook niet meer te weten, want dat is te pijnlijk. En bovendien, het is toch voorbij. Zo lang geleden, kom op, wat zou je daar nu nog over naar boven halen. Deur dicht, en niet meer omkijken.
En dan blijkt die deur toch niet goed dicht te kunnen. Of zoals Jan in een individueel gesprek het mij vertelde: “Ik ben lang niet dóór de deur gegaan, maar piepte er langs heen, probeerde die stap om ergens doorheen te gaan te omzeilen.”

Je bent niet de enige

Weet dat je niet de enige bent die dit lastig vindt
Ik richt me met Doen en Laten op oude pijn in actuele gebeurtenissen. Ik ben gespecialiseerd in afscheid, verlies en gemis op jonge leeftijd, en de gevolgen die dat kan hebben op latere leeftijd.
Mensen die contact met mij zoeken (de Doen en Laters) hebben allemaal gemeen dat ze jong iets moeilijks te verstouwen hebben gekregen. Bij de één was dat de dood van hun vader of moeder, bij de ander een moeilijke situatie in het gezin waar ouders zelf hun handen aan vol hadden. Weer anderen die als kind benaderd werden alsof ze al volwassen waren, in seksueel opzicht of in psychische betekenis.

“Doen en Laters” zijn vrouwen én mannen, hun leeftijd varieert van 21 jaar tot 74 jaar. Wat me opvalt, is dat ze praktisch allemaal actief in hun leven willen staan, veel in hun mars hebben en beschikken over heel veel kracht.

Voor hen allen telt dat het lang goed gegaan is in hun leven totdat er iets knapt, en ze het met hun gewone doen en laten niet meer redden. Als dat gebeurt, werpt het zijn vruchten af om stil te staan bij oud zeer.

Stilstaan bij oud zeer

Wat win je daar dan aan?
Stilstaan bij oude pijn en opgekropt verdriet zorgt er ook voor dat het beste van jezelf naar boven komt! Met het wegstoppen van verdriet, worden ook andere wezenlijke unieke kanten van jezelf ondergewaardeerd.

Iemand in coaching zei: “Ik word me nu ineens gewaar dat ik die gedrevenheid van mijn moeder heb. Mijn drive om overal de beste in te willen zijn, is niet alleen maar een manier geweest om erkenning te krijgen. Het is iets wat ik me nu ook herinner van mijn moeder, en daar ben ik eigenlijk heel trots op. Op haar gedrevenheid, en nu ook op mijn eigen prestaties.”

Je krijgt weer grip op jouw geschiedenis in plaats van je geschiedenis grip op jou!
Wanneer je vertrouwt raakt met je eigen levensgeschiedenis, zal oude pijn je minder vaak overvallen. Je verdriet wordt als het ware een bekende van je, die ook aan tafel af en toe aanschuift, en niet naar de keuken hoeft te worden verbannen. Je verdriet krijgt een stem die gehoord wordt, en dat is echt heel erg fijn. Je krijgt een trots gevoel over jezelf, hervindt je eigenwaarde en zoekt die niet langer bij anderen.

“Al die jaren heb ik gezocht naar bevestiging. Bij vriendinnen, bij mijn man, mijn baas. En ik kreeg nooit wat ik nodig had. Nu zoek ik niet meer naar dat wat jong verloren is. Ik ben trots op mezelf en dat kan ik ook echt zo voelen. Ik ben een prettiger mens geworden, niet alleen voor anderen.” (Elwing, deelneemster workshop Het Hele Verhaal)

Vraag hulp

Ook uit eigen ervaring weet ik hoe groot de stap is om aandacht te vragen voor verlaat verdriet. Dat helpt je wellicht om contact met mij te zoeken.

In de gesprekken kijken we wat het leven voor jou nu vermoeilijkt. Daar waar dit te maken heeft met vroegere ervaringen, praten we daar over. Ik ben er altijd op gericht om te zorgen dat je in het heden weer prettig kan functioneren.

De gesprekken zijn zorgvuldig, persoonlijk, en nuchter. De meeste mensen gaan na 8 gesprekken weer hun eigen weg, en spreken dan af en toe nog eens af. Als een soort van onderhoud zou je kunnen zeggen.

Kijk ook eens naar de informatie over jong ouderverlies.