Over de eenzaamheid van niet begrepen worden

Veel van mijn cliënten vertellen over deze eenzaamheid, en hebben last van de gevolgen ervan. En zij niet alleen, ook hun partners.

Als je je niet begrepen voelt, dan kan je je steeds meer gaan terugtrekken. En dat kan op verschillende manieren; je kan echt stil gaan vallen, niks meer zeggen.
Je kan ook in verwijten terecht komen ‘je snapt me weer ’s niet, laat maar ….

En vooral dat ‘laat maar’ is een uiting van de wanhoop die je voelt.
En voor de ontvangende partij een dodelijke steek, wat moet hij/zij daar dan mee?!

Niet begrepen worden geeft een hoop gedoe, zoals ik het maar even oneerbiedig noem. En als je veel moeilijke dingen in je leven hebt mee gemaakt, heb je meestal niet geleerd om daarover te vertellen. Daar moest een slot op, en je ging dapper verder.

Wat nou helpt, is dat je er wél over leert te communiceren. Dat je kan zeggen wat er met je gebeurt, wat je wel en niet nu nodig hebt, en daar dan ook voor leert te gaan staan. Dat geeft een heel aangenaam gevoel van de verantwoordelijkheid voor jouw leven nemen, in plaats van dat de geschiedenis (en eigenlijk nog meer je pijn over je geschiedenis) je leven bepaalt.

Frans (natuurlijk heet hij geen Frans, en is zijn situatie in het echt iets anders) komt de eerste keer dodelijk vermoeid bij me. Hij is op en vertelt dat hij zich steeds meer terugtrekt. Het werk gaat nog maar net, maar eigenlijk ook niet, want hij heeft zich even ziek gemeld. En dat terwijl er allerlei reorganisaties op spel staan. Eigenlijk kan het dus helemaal niet, zet hij dat ook nog ’s in gevaar.
Ook nog ‘s, want thuis gaat het niet goed. Met drie kleine kinderen en een vrouw die ook parttime werkt, en vooral zijn vrouw die het niet meer trekt met hem. Omdat hij zich steeds meer terugtrekt, niet meer speelt met de kinderen, en met haar niet meer praat.
Frans komt bij mij. Voor het eerst dat hij met zo’n iemand gaat praten, en dus gezond argwanend. Het klikt, en hier leert hij ‘praten’. Een snelle leerling is hij, en als ik hem dat zeg, reageert hij met ‘dat is ook geen kunst bij jou.’ Dat kan zo zijn, maar ondertussen doet hij het hier toch maar mooi. En geef ik hem handreikingen hoe hij dat elders ook kan doen.
Hij krijgt er schik in, want het werkt!
Ik heb een lievelingsgedicht van Toon Tellegen, staat op mijn site en het gaat zo:

‘Kom terug’
Als ik die woorden eens zo zacht kon zeggen
dat niemand ze kon horen, dat niemand zelfs kon denken
dat ik ze dacht…
en als iemand dan terug zou zeggen
of desnoods alleen maar terug zou denken,
op een ochtend:
‘Ja.’  

Die JA in dit gedicht. JA tegen jezelf zeggen, dat is erkennen van je verdriet, van je boosheid, of van je angst. Na die JA kan je verder gaan en ook daarin help ik je graag.

Voor de andere partij is die JA zeggen ook zo belangrijk. Dan laat je merken dat je de ander hoort, en dat is echt iets anders dan met goedbedoelde adviezen te komen en eigenlijk ontkenningen: Maar, als je nou ’s dit doet ….. In die ‘maar’ zit het geniep.

Gehoord worden betekent niet gelijk krijgen. Gehoord worden doorbreekt eenzaamheid.

Als je vaste lezer van mijn nieuwsbrief bent, dan weet je me al te vinden. En toch kan die stap nog groot zijn. Weet dat je als eerste stap ook niet direct bij mij in m’n kamer hoeft te zitten. Op de site lees je de alternatieven

In september start ik weer nieuwe groepen. De groep over STAAN in relaties, voor mensen die niet blij zijn met hoe zij relaties aangaan en onderhouden.
En een andere groep voor mensen die in hun directe omgeving te maken hebben met autisme of narcisme, en daardoor zelf niet goed staande kunnen blijven.

En voor de lezer die liever 1 op 1 aan de slag gaat, doen! en niet laten …

Mooie dag!